Websites met een blog scoren volgens de publicaties ongeveer 19% beter. Alleszins wil ik wel eens kijken of ik via kortere of langere blog posts (meer) begrip en kennis kan verspreiden over de complexiteit en uitdagingen van het beroep van een fotograaf.
Iedereen kan foto's nemen, zeker met de moderne telefoons. Maar niet iedereen kan foto's maken!
Met een recente smartphone hoef je je geen zorgen te maken om de belichtingsdriehoek, scherptediepte, eventuele kleurruis. Sluitersnelheid en diafragma worden allemaal automatisch uitgerekend door de software op je telefoon.
Concertfotografie, queeste naar authenticiteit
Tijdens de zomer fotografeer ik een ganse reeks concerten en optredens. Dat is dan ook één van mijn specialiteiten.
Mijn voorkeur gaat uit naar de iets kleinschaliger evenementen. Niet Rock Werchter of de Gentse Feesten maar liever Ubuntu Rock, Rock Teralfene, de Opdorpse jaarmarkt, Woodrock of één van de vele andere evenementen waar ik tijdens de zomer te vinden ben.
Toegegeven, ik heb nul kans om de Foo Fighters of Bruce "Boss" Springsteen voor de lens te krijgen maar het is me als fotograaf ook niet te doen om celebrity spotting. Er is overigens in eigen land voldoende talent, zoals Guy Swinnen hiernaast op de foto.
Ik ben vooral op zoek naar authenticiteit.
Er is zoveel fake in onze hedendaagse wereld. Het meeste eigenlijk... Vorig jaar ging ik een shoot doen bij een Vlaamse artiest thuis om promo te maken voor zijn nieuwe singel en een toer langs de culturele centra.
Ik kwam iets te vroeg aan en hij was nog bezig met een zangles van de grote Hugo Sigal (yep dé Hugo van Nicole en Hugo).
Aan het einde van de zangstonde hoor ik Hugo nog zó zeggen met zijn typisch Antwerps accentje (love it): "Ge mut geloeweve wa da ge zingt, as ger ni in geloeweft pakt dan een aander lieke!"
Een muzikant die stààt voor de muziek die hij of zij brengt, kan niet anders dan authentiek zijn.
Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat de vele uitstekende covergroepen niet authentiek kunnen zijn! In de loop der jaren heb ik al verschillende zéér goede covergroepen mogen coveren die zich 100% smeten! In mijn eigen streek is er bijvoorbeeld Commerwell die ik enkele keren kruiste.
Van Bon Jovi over Elvis tot Gilbert Bécaud spelen die mannen, en allemaal tegen 1000 per uur! Een échte aanrader!
Total loss of control!
Een fotograaf heeft graag zoveel mogelijk onder controle. In mijn studio heb ik het licht onder controle, de afstand tot mijn "onderwerp" en ook de opstelling ervan.
Bij concertfotografie ben je volledig afhankelijk van "derden" en moet je zien er het beste van te maken. Het is dus geen kwestie van naar een optreden te gaan, je toestel uit te halen en wat willekeurig in het rond te klikken...
Tijdens een optreden is de fotograaf afhankelijk van een aantal factoren die ertoe kunnen leiden dat de reportage zelfs gestopt wordt!
Tijdens een optreden ben je dus totaal afhankelijk van een aantal factoren die reportage kunnen maken of kraken. Ondertussen weet ik natuurlijk wel welke factoren dat zijn. Eén en ander kan er toe leiden dat ik zelfs bij het begin van een optreden beslis om er gewoon mee op te houden!
Het licht - The Light - La Lumière - La Luz - Das Licht
Slecht licht is de beste garantie voor een slechte reportage. Er zijn in dit landje véél goede lichttechnici maar jammer genoeg zijn ze niet allemaal goed. Hieronder een checklist van vragen die maken of ik een reportage al dan niet doe:
Optredens bij klaarlichte dag. Tussen half juni en einde augustus gaat de zon pas onder na 21h30. Er mogen nog zo veel en zo'n goede lichteffecten voorzien zijn, met een klein beetje pech schijnt de zon "boenk" op het podium en neutraliseert ze alle lichteffecten. Ook het tegengestelde waarbij de zon boven het podium staat en recht in de lens schijnt, is even slecht. Lensflare is het laatste wat je wil als fotograaf!
De grootste dooddoener is rood-blauwe belichting. Heel wat technici en ook artiesten kiezen daarvoor.. Nu frequenteer ik niet echt de walletjes in Amsterdam maar dat zijn dus écht de kleuren van een hoerentent. Het is vrijwel onmogelijk om scherp te stellen, de gelaatstrekken van mensen zijn onduidelijk en er is vrijwel geen schaduw. Een complete NO NO! Ik heb echt moeten graven in mijn archieven om nog een foto te vinden die kan dienen als voorbeeld.
Belichting op het podium enkel aan de achterkant. Ziet u het al gebeuren? Waar gaat een zanger of lead gitarist staan op een podium? Zo dicht mogelijk bij het publiek natuurlijk! Resultaat: de artiest staat in eigen schaduw. Nocht het publiek en zeker de fotograaf ziet amper de artiest. Voorbeelden kan ik u niet tonen want deze fotograaf pakt dan gelijk in :-)
Optreden is méér dan alleen maar zingen
Als je als toeschouwer aanwezig bent op een concert en je ziet achteraf foto's, hoor je automatisch de muziek opnieuw in je hoofd. IJdel als ik ben, heb ik ook graag dat mensen die niét op het concert waren zich een idee kunnen vormen van de ambiance en de intensiteit ervan.
Natuurlijk geef ik me er rekenschap van dat zingen of musiceren combineren met dans, bewegingen of "show" een moeilijke opgave is. Nochtans is dat ook belangrijk. En foto van een zanger(es) met een instrument die met opengesperde mond voor een micro staat, is als een kind dat probeer een crème glace met één hap op te eten...
Als de artiest geen emotie vertoont en als een zoutpilaar achter de micro staat, moet je als fotograaf trukendozen boven halen om toch nog iéts te maken van je reportage. Mensen zijn niet geïnteresseerd in de gezondheid van het gebit of de amandelen van de zanger(es).
Zo experimenteer ik de laatste twee jaar met "double exposure". Het maken van twee foto's alsof ze over mekaar liggen om toch maar de illusie van beweging in het beeld te krijgen.
Conclusie
Concertfotografie is je overleveren aan:
De keuze van de line-up van de organisator
De bekwaamheid van de lichttechnieker
De gedrevenheid van de artiesten en de mate waarin die échte emotie of "show" toont
De meeste concerten die ik fotografeer zijn gelukkig dik in orde. Ga maar eens kijken op www.pevevisuals.be/shoots
コメント